De eerste lichting van de nieuwe opleiding Lange Tranche

Danielle van Dijk – Immerzeel is in september 2019, als een van de eersten in Nederland, gestart met de opleiding Lange Tranche. Een opleiding die niet-gespecialiseerde verpleegkundigen in 18 maanden opleidt tot ambulanceverpleegkundige. Het grootste gedeelte van de studietijd werd ze begeleid door Wolter Mahieu, een zeer ervaren verpleegkundige. Inmiddels heeft Danielle haar opleiding bijna afgerond en mag ze vanaf eind februari zelfstandig op de auto.

Loopbaan
“Na het VWO heb ik de opleiding HBO-V gevolgd. Tijdens het werken als verpleegkundige merkte ik dat ik naar meer verdieping op zoek was en ben ik psychologie gaan sturen. De combinatie van deze studies kwam eigenlijk samen in de psychiatrie, waar ik jaren met veel plezier heb gewerkt. Bij de crisisdienst als verpleegkundige en bij het Top Referent Trauma Centrum als psycholoog. Een duo-job die erg interessant, uitdagend en gevarieerd was. Het was dan ook absoluut niet zo dat ik mijn baan zat was. Echter werd ik in 2017 ernstig ziek. Een hele zware periode, maar ook een periode die mij deed beseffen stil te staan bij de zaken die echt belangrijk zijn in het leven. Maar ook, wat wil ik nog bereiken? Waar word ik nou echt blij van?
Dus toen ik eigenlijk na mijn ziek zijn gedwongen werd na te denken over mijn toekomst, besloot ik; ik wilde de ambulance op. De vrijheid, de verantwoordelijkheid en uiteraard het werken in de zorg sprak me aan.”

Informatieavond
“Door verschillende mensen werd ik gewezen op een informatieavond die door Witte Kruis werd georganiseerd en ik was direct enthousiast. De informatie was helder en het was heel prettig dat er werkbegeleiders van Witte Kruis aanwezig waren waarmee je in gesprek kon. Ik was zo enthousiast dat ik er niet meer over na hoefde te denken en overhandigde die avond zelf nog mijn sollicitatiebrief. Vanaf toen wist ik dat dit de baan is waar ik gelukkig van word.”

Pittig
“De eerste maanden van de opleiding waren pittig. Een nieuwe baan in een andere omgeving met nieuwe collega’s, vraagt sowieso al veel van je. En je begint echt weer onderaan de ladder. Ik had een goede baan, had alle kennis en nu begin je weer vanaf het begin. Je moet je daar wel heel goed bewust van zijn voordat je aan zo’n avontuur begint.”
Er waren verpleegkundigen die vraagtekens hadden over dit nieuwe opleidingstraject.
Wolter was niet één van hen. “Ik had vanaf het begin vertrouwen in Danielle, anders zou ik er niet aan beginnen. Samen met een collega heb ik meegedacht over de opzet van deze opleiding, dus ik wist hoe de opleiding opgebouwd was.
Ik werk inmiddels 31 jaar bij Witte Kruis en ken het bedrijf en de mensen die er werken goed. Door de ervaring die ik in al die tijd heb opgebouwd, kan ik collega’s vaak overtuigen. Toen ik zei dat de opleiding Lange Tranche een goede ontwikkeling was en Danielle introduceerde, wisten collega’s dat het goed zat. Daarna was het natuurlijk nog wel aan Danielle om dat te bewijzen, maar ik heb nooit getwijfeld.”
“Die druk voelde ik wel hoor, aan het begin. Je komt daar als groentje binnen, je bent voor iedereen ‘die Lange Trancher’, dus ik wilde mezelf dubbel en dwars bewijzen. Ik heb hele goede ondersteuning en begeleiding gehad van Witte Kruis.
Maar je moet wel stevig in je schoenen staan om aan deze opleiding te beginnen. Wat levenservaring kan geen kwaad. Dit was ook een pre bij de sollicitatieprocedure. Dat komt straks op de ambulance ook van pas. In een ziekenhuis heb je altijd nog een arts als back-up, op de ambulance ben je alleen met je chauffeur en moet je het samen als klein team oplossen. De opleiding bestond uit drie opeenvolgende leerperiodes, waarin ik door middel van diverse klinische stages, praktijkgericht onderwijs binnen Witte Kruis en een theoretisch kader binnen de Academie voor Ambulancezorg mezelf heb kunnen ontwikkelen tot een zelfstandig vakbekwaam ambulanceverpleegkundige.”

Ontwikkeling
“Het is mooi om te zien hoe Danielle zich heeft ontwikkeld”, gaat Wolter verder. “Ik heb haar de eerste vier maanden mogen begeleiden en nu de laatste maanden weer. Aan het begin vroeg het van mij een andere aanpak. Er was veel meer kennisoverdracht nodig, meer diepgang omdat ze de kennis die mensen met een achtergrond op de SEH of IC-afdeling hebben, niet had. Inmiddels is h

et met die kennis helemaal goed gekomen en verdwijn ik telkens meer naar de achtergrond.”“Natuurlijk vind ik het straks spannend als ik zonder Wolter rijd en het zal de eerste dag heel gek zijn dat er niemand naast je staat om mee te kijken.” “Maar Danielle kan dit hoor. Het is meer het idee dat ik naast haar sta, want de laatste tijd blijft het ook echt bij dat staan en doe ik niks meer. Elke verpleegkundige heeft een andere werkwijze. Ik handel casussen sneller af, Danielle is socialer en neemt vaker de tijd voor een casus.”
“Dat sociale past bij mij. Ik vind het belangrijk dat de patiënten zich bij mij op hun gemak voelen, waarbij er dus ook zeker ruimte is voor een kletspraatje. Je ziet en beoordeelt de mensen toch op het moment dat ze het meest kwetsbaar zijn. Juist de afwisseling, zelfstandigheid, verantwoordelijkheid en vrijheid maken dat ik iedere dag met een grote glimlach naar mijn werk ga. Ja, dit is echt de mooiste baan die er is,” besluit Danielle.